album

Amerie – Because I Love It!

ENJOY!

Jak głoszą miłe plotki Lupe Fiasco ma jeszcze w tym roku powrócić do studia i na jesieni uraczyć nas drugą płytą. Miejmy nadzieję. Can’t wait. Tymczasem Lupe w magazynie Avenue.

Dla miłosnikow angielskiej krolowej pijakow (ktora uwielbiam – zeby była jasnosc)
Amy Winehouse Live At Astoria, London

Anthony Hamilton – Southern Comfort

Pan, którego nie mozna przegapic:
Eric Roberson – Left

Release dopiero 1 Maja ale my juz mamy:
Ne-Yo – Because Of You

Source:cgm.pl

Przy okazji kilka fotek z imprezy z okazji wydania najnowszego albumu Macy:

Siostro, kopnij mnie w tyłek żebym więcej pisała…

Dzisiaj nie będzie o Fergie, chociaż pudelek.pl dostarcza nam ostatnio różnych rewelacji na jej temat ;) Nie będzie o Nasie bo ktoś mnie ubiegł i już napisał ;) Ba, nie będzie nawet o RHCP. Dzisiaj będzie nieco o Ayo.

Ayo to nowe objawienie czarnej sceny muzycznej, przez niektórych nazywana „mieszanką Corinne Bailey Rae i Indii Arie” z czym ja się niestety nie zgodzę, ale to już inna sprawa. Ważne jest, że Ayo ma cudowny, urzekający i ciepły głos, który cudownie kołysze, nie tylko w leniwe wiosenne popołudnie. Ayo wydala płytę „Joyful”, która niedawno pojawiła się w Polsce w dwóch wersjach- polskiej (wiecze, takie czujstwo co ma dwie kartki i srogą nalepkę ‚wydanie polskie’) i normalnej (oczywiście jakieś 3 dychy drożej- za jakośc trzeba płacić).
Nie będę Wam opowiadać o jej życiu, bo jej życie to w tej chwili najmniej interesująca (przynajmniej dla mnie) sprawa. Liczy się jej muzyka.

tu teledysk do „Down on my knees”

a tu okładka jej plyty:

Co mogę jeszcze dodać? Sięgnijcie po Ayo. Jeśli nie razi Was dwustronicowy booklet to kupcie jej płytę- przeważnie wychodzi 25 złotych. Ayo to naprawdę urocza dziewczyna. Nie tylko z wyglądu.

Przez pewnien czas wydawało się, że Macy Gray zamiast rozbijać ściany pomiędzy funkiem, rockiem i r&b tylko lekko się o nie obija. Po pierwszej sensacyjnej płycie Macy zapowiadała się na artystkę, która będzie wyznaczać nowe trendy w muzyce i podążać swoimi ścieżkami ale niestety coś się po drodze nieudało. Druga płyta była dosyć równa, natomiast na trzeciej Macy zagubiła się w bałaganie swojej liryki i średniawych produkcji. Ale to było zanim will.i.am i kilku innych uzdolnionych producentów wkroczyło w życie Gray. Teraz eklektyczna podróż pomiędzy gatunkami znowu stała się możliwa. Na nowej płycie Macy nie tylko podróżuje ale wręcz rozbija sie między gatunkami ale jest to rozwałka w najlepszym tego słowa znaczeniu. „Big” jak sugeruje tytuł to wielka płyta – odważna we wszystkich właściwych miejscach i wyciszona we wszystkich odpowiednich momentach. Pozornie poszarpana i niechlujna na zewnątrz ale wyraźnie zręcznie skonstruowana. A przede wszystkim nonszalancka i beztroska do granic możliwości. Gray przechodzi od utworów prawie musicalowych („Finally Made Me Happy”) przez kawałki popowe i soulowe („What I Gotta Do” czy „Strange Behaviour”) aż po lekko rockowe („Get Out”) czy w stylu disco („Treat Me Like Your Money”). Wyjątkowy talent Macy sprawia, że często myślę o niej jak o kimś kto ma głos zbyt imponujący by zaśpiewac proste hooki i że potrzeba jej specyficznego rodzaju muzyki, na tle której zabrzmi najlepiej. Płyta „Big” udowadnia, że Gray potrafi rozciągnąc swój talent na wszelkie możliwe kolaboracje (Fergie!) czy produkcje (dance/rock/pop) pozostając przy tym charakterystyczną jak mało która artystka. Na płycie mamy okazje usłyszeć Natalie Cole w otwierającym mocnym numerze „Finally Made Me Happy”, Nas udziela się w utworze „Ghetto Love”. Wspomnianą Fergie, ujmująco i prosto wtóruje Macy przez cały utwór „Glad You’re Here”. Płyta sprawia ogólne wrażenie luźniej, niewyszukanej i trochę szalonej w stylistyce czyli w dwóch słowach „cała Macy”. Gray robi swoje i robi to w wielkim stylu. She does her thing and she does it „Big”!

Pobierz/posłuchaj płyty „Big” a potem zakup ją w sklepie :)

I jeszcze dwie fotki promo – nowy look Macy.