the streets

Brytyjskie Radio 1 świętując swoje 40 urodziny wydało specjalne wydawnictwo, na którym 40 współczesnych, młodych i oryginalnych wykonawców zabrało się za swoje wersje przebojów z 40 lat istnienia tegoż radia. Czego i kogo my tu nie mamy ! Od Girls Aloud ze swoją interpretacją Teenage DirtBag grupy Wheatus, przez Jamesa Morrisona, Robbie’ego Williamsa, aż po takie indie grupy jak Klaxons (których uwielbiam!) czy Maximo Park wykonujące przeboje … R&B ! Wydaje się to być całkiem nteresujące, non? Nie dość, że sam pomysł świętowania urodzin stacji jest niebanalny, to wszyscy uwielbiamy chyba covery, bo jak to mawiał inżynier Mamoń, najbardziej w ucho wpadają te rzeczy, które już raz się słyszało. Niestety przerażająca większość nowych wersji utworów zawartych na albumie Radio 1 Established 1967 jest nudna, wtórna i na wspomnienie o oryginale, aż żal wiadomo co ściska. Jednak jest na nim kilka utworów zasługujących na uwagę i parę słów omówienia. A zatem do rzeczy:

The Streets „Your Song” – Jestem bardzo wyczulona na wszelkie interpretacje tego utworu, ponieważ Your Song Eltona Johna to moim zdaniem jedna z najpiękniejszych piosenek w naszej galaktyce. Wersję Ewana McGregora z filmu Moulin Rouge chcę mieć puszczoną na pogrzebie, ewentualnie na jakimś mym ślubie, jeszcze nie zdecydowałam. Skubaniec Skinner ma szczęście, bo wyszedł z tego trudnego zadania obronną ręką i słysząc jego cover nie myślę, aby zesłać na niego pruszkowsko-londyńską mafię w celu wiadomym. Streetsy, jak już udowodniły chociażby w Never Went To Church, potrafią być liryczni i uroczo sentymentalni. Taka jest także ta interpretacja Your Song. Zdecydowanie warto się z nią zapoznać.

Na rozgrzewkę trochę fotek z otoczenia festiwalowego:

Yey! Wróciłam z wakacji. Szybko wrzucam relacje z 3 dnia Open’era bo jutro kolejny koncert – tym razem mojej wielkiej miłości – Erykah Badu.

Ogólnie lansowałam się na terenie festiwalu z chłopakiem już od godziny 16 popijając rozwodnione Heinekeny ;) i obczajając atmosferę. Organizacja moim zdaniem bardzo dobra – nie mogę się do niczego przyczepić. Chyba że do szajskich bonów zamiast kasy na których sporo zdarli. Załapałam się na próbę AbraDaba i The Streets (bez Skinnera). Burza nas trochę straszyła i padał deszczyk – wprawdzie letni i przyjemny ale koncert polskich hip hopowców przesunięto o pół godziny. Przestało padać wedle prognoz, pokazała się piękna tęcza i o 19.30 wyskoczył AbraDab, Yoka i Gutek. Nie jaram sie nimi wcale, chociaż przy Czerwonym Albumie zaliczyłam nawet koncert Daba. Zagrali same hiciory z tv, łacznie z tekstami Kalibra 44 na podkładzie G-Unit hihi. Ogólnie więc ludzie się bawili, a ja się nawet pokiwałam. Pojawił sie też Wujek Samo Rzadkie (aka Zło) i Numer Raz. Świeto polskiego hip hopu, wiecie.

Po nich pokazali się The Streets aka Mike Skinner i reszta. Repertuar The Streets znam ale średnio. Zagrali niezły koncert, rozgrzali publikę, myślę, że bawili się nie tylko miłośnicy hip hopu. Skinner był zabawny choć przyznam, że ze względu na akcent nie wszystko skumałam z tego co mówił. Przyczepił się do ochraniarzy i do VIPów na czerwonych krzesełkach i coś się z nich nabijał. Coś tam latał z butem w ręce i gadał że zgubił pasek od spodni. Przypuszczam, że ludzie dobrze znający ten zespół bawili się lepiej niż ja. Ja osobiście momentami się zagubiłam. Streets mają troche utworów które moim zdaniem słabo wypadają na koncertach – są po prostu zbyt niemrawe. Mnie w każdym bądź razie nie ruszyły. No ale Skinner kazał się trochę gimnastykować – kucać i skakać. Ludziom się podobało. No i nie omieszkał wspomnieć że czuje się w Polsce jak w domu. Jak miło.

Przepraszam też ale na pewno nie wymieniłam wszystkich utworów które zagrał Kanye i pewnie pomyliłam gdzie niegdzie kolejnosc. Emocje wzięły górę i pewne rzeczy mi umknęły.