tyler the creator

#FridayRoundup: Tyler, The Creator, Hiatus Kaiyote, Evidence i inni

Tak mocnego piątku pod względem płytowych premier nie mieliśmy już dawno. Nawet jeżeli to ostatni taki wysyp albumów przed zbliżającymi się wakacjami, kiedy to mało kto decyduje się na wypuszczenie swoich dzieł, to i tak założymy się, że część z pozycji opisanych poniżej zostanie z nami na dłużej. Sprawdźcie nasze pierwsze wrażenia po odsłuchu tych nowości, oraz dajcie znać tutaj lub na naszej grupie, co spodobało Wam się najbardziej.

CALL ME IF YOU GET LOST

Tyler the Creator

Columbia Records/Sony Music Entertainment

Call Me When You Get Lost jest dla Tylera tym, czym dla Denzela Curry było znakomite ZUU. Obaj panowie swoimi najbardziej dojrzałymi, progresywnymi i bogatymi aranżacyjnie krążkami postawili wiele egzystencjalnych pytań, najjaśniej błyszczało jednak inne- jak będą w stanie przeskoczyć to, co osiągnęli Ta1300 /Igorem. Odpowiedź jest banalnie prosta w obu przypadkach- nic nie muszą przeskakiwać. Najnowszy album Tylera to oda do jego pierwszych krążków – przyjemnie niekonsekwentny, bezpretensjonalnie hip-hopowy, chaotyczny, niezdecydowany i pulsujacy organicznym, nieokrzesanym hałasem. Oczywiście, jest to „fun album” na spectrum Wolfgangowej niepokorności, dostajemy zatem 8 i pół minuty neutrotycznego love story i aż 10 minut potańcówki w duchu dubowego Lover Rock. Lil Wayne nawija pod spirytualny afrojazz (nawet nie jazz rap), 42Dougg i YBN YoungBoy wrzuceni są na przesycone soulem i neptunowskim duchem podkłady, a Uzi powraca to czasów kolaboracji z Pharellem na przegrubaśnym, subbasowym groovie. To wszystko przypruszone zostaje drobinami bossa novy, która kojącym pulsem przemyka między beatami, by w pełni rozkwitnąć pod koniec krążka. Może to taki meta komentarz i Tyler zamiast czekać jak w „911/Mr. Lonely” aż zadzwonimy po prostu chciał nas na tyle zgubić i skonfudować, żebyśmy odezwali się sami. A wszystko zmierza do tego, że, tak po prostu, dobrze znowu słyszeć jak Tyler przewija zwroty jak za starych dobrych czasów.— Wojtek

Mood Valiant

Hiatus Kaiyote

Brainfeeder

Od wydanego w 2015 roku rewelacyjnego Choose Your Weapon minęło już 6 lat. Przez ten czas w obozie Hiatus Kaiyote działo się sporo, niestety nie tylko w kwestiach muzycznych. Zakończona pomyślnie dzięki operacji mastektomii walka z chorobą nowotworową, którą stoczyła wokalistka grupy — Nai Palm, tchnęła w nią zupełnie nowe siły do życia i nieodpartą chęć dzielenia się pięknem. I to słychać na nowym, wydanym w wytwórni Brainfeeder krążku od pierwszej do ostatniej sekundy. W odróżnieniu od przeładowanego pomysłami i utworami poprzednika tym razem mamy do czynienia z nieco krótszą formą, ale podczas tych 42 minut, dzieje się sporo. Mamy tu zarówno szalone i oryginalne zabawy z rytmem, wpływy tradycyjnych brzmień z Australii, kosmiczny vibe, oraz piękną balladę opartą głównie o partie pianina, oraz sekcję smyczkową, zatytułowaną „Stone Or Lavender”. Warto w tym momencie dodać, że część materiału powstało w Rio de Janeiro, gdzie zespół miał okazję współpracować z legendarnym brazylijskim muzykiem i aranżerem — Arthurem Verocai. Efektem sesji, podczas której basista grupy- Paul Bender popłakał się ze wzruszenia, będą trzy utwory, z pierwszym opublikowanym singlem, zatytułowanym „Get Sun” na czele. Tytuł wydawnictwa, czyli Mood Valiant, nawiązuje do matki Nai – Suzie Ashman, której dedykowane są nagrania tu zawarte. Posiadała ona dwa zabytkowe samochody kombi marki Chrysler Valiant. Jeden czarny, a drugi biały. Ich kolor dobierała odpowiednio od swojego nastroju, a gdy jechała pierwszym z nich, każdy z sześciorga jej dzieci, wiedział, żeby lepiej nie wchodzić jej w drogę, ale Wy nie rozmińcie się z tym krążkiem, bo bez wątpienia, to jedno z najlepszych wydawnictw pierwszej połowy tego roku. — efdote

Unlearning Vol. 1

Evidence

Rhymesayers Entertainment

Chyba śmiało można powiedzieć, że Unlearning Vol.1 otwiera nowy rozdział w dotychczasowej karierze Evidence’a. To pierwszy projekt od czasu zamknięcia serii zapoczątkowanej przez The Weatherman LP, a jednocześnie, jak sugeruje dopisek – początek kolejnego cyklu wydawnictw. Nie ma tu jednak przełomu – EV nie zmienia drastycznie swojego brzmienia. Poza autorskimi produkcjami rapera na krążku produkcyjnie udzielili się także m.in. The Alchemist, Khrysis, Daringer, V Don oraz Nottz. Sam gospodarz przyznał natomiast, że Unlearning Vol.1 potraktował jak taśmę demo – to próba przedstawienia się publiczności na nowo. Poza Evidence’em gościnnie na albumie udzielili się m.in. Conway The Machine, Boldy James, Navy Blue i Fly Anakin. Kolejna pozycja obowiązkowa w tygodniu tak mocnych premier.     — Mateusz

Nine

Sault

Forever Living Originals

Ci, którzy obserwowali nasze Miskowe podsumowania zeszłego roku pewnie domyślają się, że nowy album Sault to duża rzecz w Soulbowlu. Enigmatyczny afrobrytyjski kolektyw w zeszłym roku postawił monument z brutalistycznego, surowego soulu dla wszystkich anonimowym bohaterów w walce z rasizmem naszym powszednim. Nine podąża podobną ścieżką, również uzbrojone po zęby jest w protest songi [sic] najniższej półki, pełne afrobeatowego pulsu, szczerzące się cynicznym, kąśliwym uśmiechem i… niemiłosiernie taneczne. Od interpolującego „Auld Lang Syne” z jadowitym sarkazmem kawałka „London Gangs” po niespotykane wcześniej w estetyce grupy UK Bassowe grubasy mięsistym subem ryjące po trzewiach w „Trap Life”- Sault stawia sprawę jasno. Jeżeli nie mogą tańczyć, to nie jest ich rewolucja. — Wojtek

Planet Her

Doja Cat

Kemosabe/RCA

Uwaga, trzeci studyjny krążek Doji Cat wylądował na streamingach! Jego okładka, pod którą podpisał się słynny fotograf David LaChapelle, odpowiedzialny również za oprawę Astroworld Travisa Scotta, powinna być wystarczającym sygnałem, że oto na 44 minuty wkraczamy do wyimaginowanego świata. Szczególnie marzycielska atmosfera unosi się nad środkową częścią materiału – utwory takie jak „Love to Dream” wywołują podobne niesamowite uczucie, co youtubowe przeróbki z dopiskiem „slowed + reverb”. Gdyby wokalistka chciała bronić się tylko charakterystycznym głosem, na dłuższą metę to by nie przeszło. Zamiast tego szuka nowych rozwiązań i przystosowuje je do swojego uwodzicielskiego stylu. Wspiera ją w tym pięcioro gości – SZA, Young Thug, JID, a także predysponujący do tytułu króla i królowej popu The Weeknd oraz Ariana Grande. Ich obecność na Planet Her jest dla gospodyni prestiżem, ale i naturalną koleją rzeczy. Patrząc na sukces singli, wyniki sprzedaży albumu z pewnością okażą się imponujące. — Katia

Deadpan Love

Cautious Clay

Cautious Clay

Po wypuszczeniu kilku miniwydawnictw (w tym singla do serialu Insecure) Cautious Clay wydaje długogrający materiał, na który prawdopodobnie nie czekało wiele osób, i który z równym prawdopodobieństwem rozejdzie się bez większego echa. Mimo to Deadpan Love zaczyna z wysokiego C: od przyjemnie gospelowego R&B na staroszkolnych bitach, podanego z przyjacielską manierą ziomka z sąsiedztwa. Zupełna nieszkodliwość owej maniery oprawiona w bezpieczne połączenie R&B, soulu i rapu sprawia, że pierwsza połowa plyty brzmi wcale nieźle, zwłaszcza w punkcie kulminacyjnym w neo-soulowym „Strange Love”, nagranym z gościnnym udziałem Saby. I kiedy już zdążymy się z tym oswoić, coraz więcej tego samego rozpływa się w morzu (nomen omen) beznamiętnych kompozycji z potencjałem radiowego tła, o którym z łatwością zapomnimy. — Maja

This is a Mindfulness Drill: A Reimagining of Richard Youngs’ ‚Sapphie’

Hypnotic Brass Ensemble

JagJaguwar

Cokolwiek było siłą napędową tego fascynującego projektu, zasługuje na uwagę. Oto nasi ulubieni jazz-funkowi psychodelicy, którzy zresztą przyzwyczaili nas już do wałęsania się po gatunkowych rubieżach odtworzyli arcydzieło progresywnego singer-songwritingu Sapphie Richarda Youngsa z 1998 roku na swoich własnych warunkach. Tym samym sami wbili się między meandry psychodelicznego folku i z pomocą zaproszonych wokalistów — zestawu zresztą nielichego — Mosesa Sumneya, Perfume Geniusa i Sharon Van Etten odtworzyli we względnie niezmienionej formule trzy długaśnie kompozycja Youngsa — dwie pierwsze zajmujące pierwszą stronę czarnego krążka, z trzecią rozpierającą się dumnie na drugiej. Szaleństwo, oczywiście, ale jeśli zna się oryginalne wykonanie tego materiału i rozumie się siłę jego rażenia (emocjonalną i kulturową), to projekt Hypnotic Brass Ensemble już nie wypada tak triumfalnie, zwłaszcza że interpretacja jest dość bezpieczna. Gitarę akustyczną Youngsa zastąpiono co prawda całym ensemble’m, ale ten jednak przez 35 minut usilnie stara się nie wyjechać za linię, a ja bym chciał, żeby oni ten czas solidnie zabazgrali. Niemniej to świetny sposób, żeby do muzyki Youngsa dotrze, fajne ćwiczenia z muzykowania i z pewnością udana interpretacja dość trudnej i ważnej (i ładnej!) płyty. Jeśli ja was nie przekonałem, niech zrobią to Moses Sumney, Perfume Genius i Sharon Van Etten, którzy z Youngsem dzielą tę samą wrażliwość, chyba bardziej niż zwykle nieco bardziej ekspresyjni panowie z Hypnotic Brass Ensemble. Ale może ten krążek pokazuje, że wcale nie do końca? — Kurtek

Wszystkie wydawnictwa wyżej i pełną selekcję tegorocznych okołosoulowych premier znajdziecie na playliście poniżej.

Tyler, The Creator powraca z nowym nagraniem

Reklamowy jingiel, zamienił się w pełnoprawny numer

W ubiegłym miesiącu w sieci pojawiła się reklama Coca-Coli, której oprawą muzyczną zajął się Tyler, The Creator i przyznać trzeba, że świetnie wpasował się w szaleństwo dziejące się na ekranie. Dzisiaj natomiast trafiło do nas całe nagranie zatytułowane „Tell Me How”, którego fragmenty tam wykorzystano i pomijając kilka odrzutów z sesji do krążka IGOR, jest to pierwszy solowy numer, jaki artysta wypuścił od wydania tego właśnie albumu. Znając kreatywność i produktywność Tylera, oraz biorąc pod uwagę fakt, że wszystkie dotychczasowe krążki wydawał w dwuletnich odstępach, podejrzewamy, że nie jest to ostatnia rzecz, jaką poczęstuje nas w tym roku.

Brent Faiyaz i DJ Dahi w komitywie z Tylerem, the Creatorem

Brent Faiyaz, DJ Dahi i Tyler, the Creator łączą siły w nowym singlu

Brent Faiyaz w zeszłym roku prawie dowiózł. Singlowe „Dead Man Walking” było jednym z najbardziej oryginalnych numerów R&B roku, a epko-album Fuck the World zebrał w całość wiele niezłych pomysłów, którym jednak zabrakło konsekwencji wykonawczej. Tę jednak Faiyaz skwapliwie szlifuje i uzewnętrznia ją w nowej podwójnej kolaboracji — producenckiej z DJ-em Dahim i wykonawczo-songwriterskiej z Tylerem, the Creatorem. Co więcej, w nowym singlu „Gravity”, co niewątpliwie słychać w laidbackowym brzmieniu numeru maczał palce także Steve Lacy. Oby więcej takiego Brenta Faiyaza i takiego R&B w ogóle!

Tyler, the Creator wspomina ostatnie uczucie w remiksie La Roux

Tyler, the Creator i La Roux znowu razem

Elly Jackson aka La Roux kojarzyć można z duetu z Benem Langmaidem. W lutym ukazał się jej pierwszy solowy album, Supervision, i to właśnie z tego materiału pochodzi zremiksowany przez Tylera, the Creatora singiel „Automatic Driver”. Oprócz swojego niepowtarzalnego vibe’u, raper do utworu dodał adliby oraz nieco zmienił tekst. Trudno nie odczytywać go zresztą w kontekście historii, którą opowiedział jako Igor. Co ciekawe, artyści współpracowali ze sobą także w zeszłym roku – wokale Jackson znalazły się w „Gone, Gone / Thank You” .

Grammy 2020 — wstrząsające rozdanie?

Tyler, The Creator, Rosalía i Anderson .Paak wśród zwycięzców Grammy 2020

Być może jesteśmy szaleni, skoro wciąż śledzimy rozdanie nagród Grammy. Niekoniecznie ekscytujące wybory, skandale za kulisami, niedostatki w reprezentacji płciowej czy gatunkowej. Nagrody amerykańskiego przemysłu muzycznego obfitują w wydarzenia nie do końca zrozumiałe z punktu widzenia słuchacza. Przy okazji, mimo wszelkich starań, potrafią bezbłędnie skupić w kilkugodzinnej soczewce problemy dręczące kulturę w jej szerokim zakresie.

W tym roku mamy jednak wyjątkowe powody do radości. Nagroda za najlepszy album w kategorii rap powędrowała do Tylera, The Creatora, Rosalía zdobyła statuetkę za najlepszy album latin rock/urban/alternative. Anderson .Paak wyszedł z gali z dwiema statuetkami (najlepsze wykonanie R&B dla „Come Home” i najlepszy album). Lizzo zdobyła trzy nagrody — za album w kategorii urban contemporary, najlepsze solowe wykonanie pop dla „Truth Hurts” i najlepsze tradycyjne wykonanie R&B dla „Jerome”. Za najlepszy utwór R&B uznano „Say So” PJ-a Mortona. Brad Mehldau i Esperanza Spalding zgarnęli nagrody za albumy jazzowe, w kategorii gospel zwyciężył Kirk Franklin. Wyróżnienie otrzymali też billboardowi liderzy, Lil Nas X i Billy Ray Cyrus — najlepsze wykonanie pop w duecie i wideo dla „Old Town Road”. Kompletna lista zwycięzców do przejrzenia tutaj.

Nawet, gdybyśmy mogli spierać się z kapitułą o poszczególne kategorie, to niewątpliwie jest w Grammy jeden aspekt niejednokrotnie bardziej interesujący od samych nagród. W tym roku to wcale nie Billie Eilish zatrzęsła sceną. To raczej Tyler, The Creator i jego gang Doppelgängerów, a także Lizzo z najwłaściwszą dla niej oprawą. Rosalía wyniosła flamenco na salony, udowadniając po raz kolejny, że wyklaskiwanie rytmu rękoma ma się świetnie bez biesiadnej otoczki. Takie Grammy lubimy!

Tyler, the Creator jako Igor szuka miłości w dyskotece

Igor, czyli Tyler, the Creator, w swoim nowym teledysku pokazuje kilka planów i odcieni wieczoru spędzonego w specyficznej retro tancbudzie. W trwającym niecałe dwie minuty klipie do hajlatu jego tegorocznej płyty „I Think” najpierw dzieli się swoimi uczuciami, by następnie przysiąść smutnie na backstage’u. Nie jest jednak sam. Nowy teledysk Tylera ogląda się trochę jak zwiastun filmu Wesa Andersona. Nie możemy się doczekać dalszego ciągu tej historii. Liczymy na ciebie, Igor!

Yuna i Tyler, the Creator we wspólnym klipie

Wspólne nagranie malezyjskiej artystki Yuny i Tylera, the Creatora doczekało się po 3 miesiącach teledysku. W zaniedbanym domu z witrażami i meblami wciąż są obecne duchy przeszłości. Yuna (w patchworkowym swetrze i stylowym turbanie) przechadza się po pokojach i wygląda przez okna. Tyler, the Creator (stalker? Duch?) jako druga strona zużytego związku obserwuje za to każdy jej ruch. Brzmi jak gotowy scenariusz thrillera? „Castaway” to jednak przede wszystkim neo-soulowa, funkująca kompozycja, która zaprasza do leniwego tańca. Numer pochodzi z wydanego w lipcu longplaya wokalistki Rouge.

Tyler, the Creator prosi, by do niego nie strzelać

„A Boy Is A Gun” to nostalgiczna przejażdżka do czasów pastelowego neo soulu. Klip do siódmego w kolejności nagrania na najnowszym longplayu Tylera, the Creatora to melodramat z kaktusem w tle. W rolach głównych występują: Igor (porzucony kochanek), Piegowata Dziewczyna Bez Imienia i Piękny Chłopiec-Pistolet wzorowany na Leonardzie DiCaprio i disnejowskich idolach. Role drugoplanowe przypadają natomiast: wszystkim odcieniom zieleni, dyskretnemu kamerdynerowi i platynowej peruce. Do tego inspiracja francuskim westernem z gatunku nowej fali „A Girl is a Gun” i Billym Kidem, Solange w chórkach i estetyczne obrazki podkręcające retro klimat i malowniczą sielankę. Miłość to w końcu niebezpieczna broń, która potrafi zaskoczyć.

Yuna i Tyler, the Creator przebywają poza światem

Tylera, the Creatora nie trzeba czytelnikom soulbowl.pl przedstawiać. Jego kolejne wydawnictwa zaskakują miksem gatunków i wysoką jakością. Dlatego też „Castaway” mogłoby się spokojnie znaleźć na ostatnim krążku rapera IGOR. Otwierająca piąty album w karierze Yuny kompozycja wyprodukowana przez Tylera, the Creatora to dobrej klasy, stonowany neo-soul. Warto znaleźć chwilę, by posłuchać nowej muzyki malezyjskiej artystki.

Tyler, the Creator & Jay Prince w najnowszym singlu GoldLinka

„U Say” to już trzeci po „Zulu Screams” i „Joke Ting” singiel promujący nadchodzące wydawnictwo GoldLinka. Podobnie jak pozostałe kawałki, ten również utrzymany jest w letnim, tanecznym, hip-house’owym klimacie, a tym razem gościnnie udzielili się Tyler, the Creator oraz pochodzący z Londynu raper Jay Prince. Brzmi to lekko i bardzo przyjemnie, czego prawdopodobnie możemy spodziewać się też po Diasporze. Następca At What Cost, a także oficjalny debiut artysty, ukaże się już jutro!