funkadelic

#FridayRoundUp: Big K.R.I.T., Majid Jordan, Snoop Dogg, Yelawolf i inni.

Tym razem aż dwanaście bardzo mocnych premier, wśród których idealnie po połowie rozłożyły się rzeczy dla hip-hopowych głów (Big K.R.I.T., Snoop Dogg, Yelawolf, Ty Dolla $ign, L’orange, Overdoz) oraz dla fanów wokalnych popisów (Majid Jordan, Curtis Harding, Bootsy Collins, George Maple, Gregory Porter, Funkadelic). Warto jednak sprawdzić wszystko, bo na pierwszy rzut oka, nie widzimy tu słabych rzeczy.

4eva Is a Mighty Long Time

Big K.R.I.T.

BMG Rights Management (US) LLC

Ostatni piątek października okazał się jednym z najbardziej obfitych w premiery dni w ciągu całego roku. To muzyczna uczta, szczególnie dla fanów południowych brzmień. Co prawda, Big K.R.I.T. i Yelawolf rozważali w przeszłości możliwość nagrania wspólnego projektu, jednak w zamian za to zdecydowali się na kolejne albumy solowe — dziś mamy okazję się z nimi zapoznać. Każdy, kto miał styczność z twórczością Krizzle’a wie, że stoi na niesamowicie wysokim poziomie. Jego dotychczasowa dyskografia, zarówno jeśli chodzi o oficjalne wydawnictwa, jak i free albumy, to fascynująca podróż po soczystych i tłustych zarazem brzmieniach głębokiego południa USA. Tym bardziej cieszy fakt, że raper zdecydował się nagrać podwójny album. 4eva Is a Mighty Long Time podzielone jest na dwie części (łącznie 22 utwory), z których pierwsza utrzymana jest w tonie bangerów idealnych na długie wycieczki samochodem, podczas gdy druga stanowi refleksyjne i spokojniejsze odzwierciedlenie osobowości artysty. Jeśli single, które promują wydawnictwo tj. “Confetti”, “Keep The devil Off” i “Aux Cord” w pełni oddają klimat płyty, to z całą pewnością możemy mówić o kandydacie na tegoroczne top 10. Równie obiecująco wygląda lista gości, wśród których usłyszymy weteranów południowego rapu; CeeLo, T.I. i UGK, jak i utalentowanych wokalistów, takich jak Bilal, Lloyd, czy wspaniała Jill Scott. Było warto czekać? Już teraz wiem, że tak — Adrian

The Space Between

Majid Jordan

OVO Sound

Idealnie tuż przed zmianą czasu na ten bardziej senny kolejni artyści z wielkiej trójki hipsterskiego R&B dołączają swoją cegiełkę do nowych wydawnictw z OVO Sound. Na podstawie singli promujących The Space Between mogliśmy się przekonać, że Majid Jordan trzymają sztamę ze swoimi ziomkami z OVO, czyli dvsn i PartyNextDoor. Duo udowodniło też, że raczej nie zamierza nas zaskakiwać. W tej chwili nie mają chyba ku temu żadnych powodów. Najnowszy album jako zawieszenie gdzieś pomiędzy klubem a sypialnią –- my nie mamy nic przeciwko. — MajaDan

Make America Crip Again

Snoop Dogg

Doggystyle Records

Snoop Dogg od dawna nie ukrywał, po której stronie politycznej barykady stoi. Od początku prezydentury Donalda Trumpa otwarcie go krytykował, nie szczędząc mocnych słów komentujących decyzje i poczynania Republikanina. Kiedy w marcu ukazał się teledysk do „Lavender” BadBadNotGood z udziałem Snoopa, internet zawrzał — w jednej ze scen raper mierzy z pistoletu do postaci przypominającej Trumpa (pistolet był oczywiście jedynie zabawką). Odniesień do aktualnej sytuacji politycznej nie brakuje również na nowej epce. Już okładka Make America Crip Again zapowiada tematykę wydawnictwa. Niebieska czapka i tytułowy napis to parodia kampanijnego hasła czterdziestego piątego prezydenta Stanów Zjednoczonych. Epka to osiem utworów, a gościnnie usłyszeć możemy między innymi Chrisa Browna, Shona Lawona czy O.T. Genasis. Stylem nieco odbiega od ostatniego albumu Neva Left, który nawiązywał do początków twórczości Snoopa. Make America Crip Again to muzyczny miks: zawiera zarówno nowoczesne brzmienia, jak i wyluzowane numery. Sam raper o swoim najnowszym materiale mówi, iż nie chodziło mu wyłącznie o polityczny manifest, a o warstwę muzyczną. — Polazofia

Trial by Fire

Yelawolf

Interscope Records

Yelawolf to jeden z najbardziej interesujących raperów ostatnich lat. Odważnie wkroczył w świat hip hopu, prezentując agresywny, niepokorny i bardzo doszlifowany styl, dzięki któremu szybko zdobył sympatię słuchaczy i kontrakt z Shady Records. Okres ten przyniósł kilka mniej lub bardziej udanych posunięć muzycznych, aby zakończyć się pełną transformacją, którą artysta przeszedł w 2015 roku, wydając album Love Story. Silna fuzja hip hopu i country okazała się strzałem w dziesiątkę, i wypełniła lukę, którą pozostawili po sobie tacy artyści jak Bubba Sparxxx, czy Kid Rock. Dziś dane nam jest usłyszeć kolejny krok w wytyczonym wtedy kierunku, pod postacią płyty Trial By Fire. Udane single, takie jak “Row Your Boat”, “Punk”, czy “Get Mine”, i tracklista (14 utworów), wskazują na to, że raper wyciągnął wnioski z ostatniej płyty, stawiając na bardziej radykalne i dopracowane brzmienie. Wśród gości znaleźli się Kid Rock, Travis Barker, Juicy J, oraz postacie ze świata country; Lee Brice i Wynonna Judd. Wszystko każe mi myśleć, że materiał na pewno przypadnie do gustu fanom ostatniego albumu reprezentanta Alabamy. Zabieram się do odsłuchu — Adrian

Beach House 3

Ty Dolla $ign

Atlantic Records

Najnowszy Beach Hosue to tak naprawdę czwarta odsłona zapoczątkowanej w 2012 serii dzięki, której reprezentant LA zaczął być coraz lepiej widoczny na muzycznej mapie Stanów Zjednoczonych. Mogliśmy mieć pewne obawy co do tego ile nowego materiału będzie na nas czekało podczas odsłuchu, bo Ty zaserwował nam aż pięć utworów przed premierą. Okazało się jednak, że mixtape jest naprawdę obszerny i zawiera łącznie dwadzieścia pozycji. Połowa z tego to kolaboracje, których jak sam artysta przyznaje, jest wielkim zwolennikiem. Trochę szkoda, że płyta nie ukazała się latem, lecz z drugiej strony może powiew ciepłej Kalifornii podczas deszczowej jesieni to jeszcze lepszy moment? — mmisiak

The Ordinary Man

L’orange

Mello Music Group

Na albumie wydanym dla niezawodnego Mello Music Group, producent L’Orange, za pomocą hip-hopowych beatów opowiada nam historię pewnego magika, który odkrywa, że świat magii to jedno wielkie oszustwo. Rozczarowany tym faktem, stara się popchnąć własny show na niezbadane terytorium, demonstrując rzekomo niemożliwe wyczyny, co niesie za sobą nieoczekiwane konsekwencje. W przekazaniu tej opowieści swoją pomoc niosą m.in. Del Funkee Homosapien, Blu, Elzhi czy Oddisee. Zapowiada się więc ciekawa i dosyć nietypowa rzecz (materiały prasowe opisują to jako Harry’ego Pottera spotykającego na swojej drodze piekło), który spodobać się może w szczególności fanom takich wykonawców jak: RJD2, Dj Shadow czy Blockhead — efdote

Face Your Fear

Curtis Harding

Anti

Jak informowaliśmy w lipcu Curtis Harding, jeden z najciekawszych soulowych debiutantów ostatnich lat i twórca fantastycznego krążka Soul Power z 2014 roku wraca z nowym materiałem. Pod koniec sierpnia artysta ujawnił szczegóły projektu, który został, podobnie jak zeszłoroczny album Michaela Kiwanuki, silnie zainspirowany psychodelią lat 70. i współprodukowany przez Danger Mouse’a. Czy to oznacza definitywnie odejście Hardinga od dotychczasowych inspiracji Motown lat 60. w stronę bardziej gitarowego i intensywnego brzmienia? Posłuchajmy! — Kurtek

World Wide Funk

Bootsy Collins

Mascot Records

Jedna z najbarwniejszych postaci w historii muzyki powraca z nowym albumem po sześcioletniej przerwie. Na World Wide Funk — jak to zwykle bywa na krążkach Bootsy’ego — pojawi się cała masa gości i to nie tylko takich związanych z funkową sceną. Będzie roić się zarówno od stałych bywalców jak Chuck D czy Musiq Soulchild, ale pojawią się też nowe twarze, m.in. Kali Uchis czy October London. Single pokazują, że legendarny basista nie ucieka od tego co świeże i inspiruje się twórczością młodszych kolegów po fachu (w przypadku „Worth My While” może nawet za bardzo). Myślę, że to idealna propozycja na zbliżające się deszczowe dni. — Mateusz

Lover

George Maple

Utopian Ideas PTY

Utalentowana, pracowita, o głębokim i ciepłym wokalu, tworząca muzykę z pogranicza electro-soulu, alt-popu i R&B. Jest oryginalna, pomysłowa, a jej wyobraźnia jest nieograniczona. Mowa o George Maple, a właściwie Jess Higgs, która zaprezentowała swój debiutancki album Lover. W przeciwieństwie do wielu innych artystów, umieściła na nim aż dwadzieścia utworów, z których aż 6 to interludia. Posunięcie dosyć ryzykowne, ale po wysłuchaniu wszystkich promowanych singli, które są mieszanką rytmów z EP Vacant Space i komercyjnego popu, apetyt na pozostałą zawartość krążka rośnie. Artystka określiła swoją płytę jako odkrywanie własnej intymności, w różnych kolorach i strukturach, ze wzlotami i upadkami włącznie. Zapowiada się więc bardzo osobiste wydawnictwo z nieschematycznym podejściem do muzyki. — Forrel

Nat King Cole & Me

Gregory Porter

Blue Note

Ktoś kiedyś powiedział Gregory’emu Porterowi, że brzmi jak Nat King Cole. Początkowo nie wziął sobie komplementu do serca, ale z czasem ziarno zakiełkowało, a artysta wnikliwiej zaczął przesłuchiwać winyle króla. Fascynacja idolem obudziła w wokaliście miłość do muzyki, a z czasem narodził się pomysł na nagranie największych klasyków Cole’a. Stworzony z pełną orkiestrą pod kierunkiem Vince’a Mendozy album Nat King Cole & Me zawiera nowe wersje najbardziej cenionych klasyków Nata, jak: „Mona Lisa”, „L-O-V-E”, „Nature Boy”, czy „The Christmas Song” oraz premierową kompozycję Portera, inspirowaną twórczością króla „When Love Was King”. Jesień jazzową uważam za rozpoczętą. — Forrel

2008

Overdoz

RCA Records

Od podpisania kontraktu z wytwórnią RCA Records minęły cztery lata, przez które fani wyczekiwali debiutanckiego krążka od kalifornijskiej ekipy Overdoz. Wraz z każdym nowym singlem, wydanym na przestrzeni tego czasu, wydawało się, że ta chwila zaraz nastąpi, ale chłopaki ćwiczyli naszą cierpliwość, aż do dziś. Bez szumnych zapowiedzi ukazał się bowiem album 2008, zawierający produkcje m.in. od takich postaci jak THC, Organized Noize, Terrace Martin czy Hit-Boy. Dokładamy do tego wyluzowane nawijki, z jakich znani są Kent, Cream, P oraz Joon i otrzymujemy dawkę słońca w samym środku szarej jesieni. — efdote

Reworked By Detroiters

Funkadelic

Ace Records

Podczas gdy swój nowy krążek podarował nam dzisiaj Bootsy Collins, na który czekali wszyscy fani P. Funku, wytwórnia Ace Records również przygotowała nam nie lada gratkę. Dokłądnie dzisiaj ukazała się bowiem kompilacja najbardziej znanych utworów zespołu Funkadelic, zremixowanych przez najważniejsze postacie elektronicznej sceny Detroit. Wśród osób odpowiedzialnych za te przeróbki znaleźli się m.in. Moodyman, Amp Fiddler, Underground Resistance, Anthony “Shake” Shakir and T Dancer czy Claude Youn Jr, a biorąc pod uwagę fakt, jakim kultem otoczony jest w Motor City (i nie tylko tam) ten zespół, nie może być tu mowy o żadnej profanacji. — efdote

Zmarł Bernie Worrell z Parliament / Funkadelic

Śmiertelnego muzycznego żniwa w roku 2016 ciąg dalszy. O ciężkiej chorobie nowotworowej Berniego Worrella, jednego z założycielskich członków grup Parliament i Funkadelic, wiedzieliśmy od dłuższego czasu, obserwowaliśmy relacje z koncertów charytatywnych w jego intencji organizowanych. Chociaż można było być na to przygotowanym, jako wielki fan p-funku odczułem wielką pustkę. Bernie był postacią o ogromnym znaczeniu dla całego nurtu, można powiedzieć że drugą po samym George’u Clintonie. Jako klawiszowiec i autor piosenek pojawiał się wszędzie tam, gdzie Parliament/Funkadelic tworzyli historię psychodelicznego funku, biorąc udział w nagraniach każdego z albumów autorstwa obu grup. W między czasie rozkręcał również własną solową karierę, kilka p-funkowych projektów, współpracował z Talking Heads, Felą Kuti i prawie założył rockową kapelę z Mos Defem (Black John Johnson, pamiętacie?). Był prawdziwym wirtuozem Rhodesów, organów Hammonda, a przede wszystkim syntezatora Mooga, bez brzmienia którego p-funk nie miałby tego futurystyczno-kosmicznego polotu, z którego słynie do dzisiaj. Zaprezentowany poniżej utwór z albumu Let’s Take It To The Stage Funkadelic jest pierwszym i chyba najbardziej odpowiednim showcase’em umiejętności muzyka, jaki przychodzi mi w tej chwili do głowy. Spoczywaj w pokoju, kosmito.

Nowy teledysk: Funkadelic feat. Kendrick Lamar, Ice Cube „Ain’t That Funkin’ Kinda Hard on You? (Remix)”

Po wielu zapowiedziach wideo do remiksu „Ain’t That Funkin’ Kinda Hard On You?” w końcu trafiło do sieci. Na futurystycznym teledysku Georga Clintona wspomagają kumple z Compton – Kendrick Lamar i Ice Cube. Luźny funkowy kawałek połączony z obrazem szalonej, kolorowej imprezy, charakterystycznym dla króla funku, stanowi świetną pozycję na wiosenny melanż. Sprawdźcie to!

Kendrick Lamar i Ice Cube remiksują Funkadelic

Kilka dni temu Kendrick odbierał z rąk Ice Cube’a no-jasne-że-przecież-zasłużoną statuetkę Grammy, a dzisiaj obaj wspólnie wspierają na mikrofonie samego George’a Clintona w jego własnym utworze. Mało kto pamięta o 3-płytowym (!) First Ya Gotta Shake the Gate — projekcie wydanym przez Funkadelic w 2014 roku, ale zawsze ten stan rzeczy może się zmienić. Dobrą niewątpliwie decyzją było przypomnienie nam o jednym z mocniejszych utworów z tego projektu („Ain’t That Funkin’ Kinda Hard on You?”). I to jeszcze w wersji z dwójką raperów, którzy znani są z dumnego prężenia swoich p-funkowych korzeni („Bop Gun”, „Wesley’s Theory”). Nie tylko z tego powodu remix jest gratką nie tylko dla psychofanów ruchu Parliament/Funkadelic — wszyscy, którzy odnajdują się w future-funkowych światach Thundercatów i Dam-Funków, tutaj również będą wiedzieć o co biega. Dobrze również, że Clinton przy okazji tej premiery przypomniał nam okładkę właściwego albumu, narysowaną przez związanego na śmierć i życie z p-funkową mitologią artystę, Pedro Bella.

Nowy projekt: „Stop Fakin’/Stevie’s Lament”

W hołdzie klasyce: Aaron Abemathy, czyli piosenkarz, producent i instrumentalista znany jako Ab opublikował właśnie konceptualny, bo nawiązujący do podwójnej natury wynyli, projekt „Stop Fakin’ / Stevie’s Lament”. Stronę A reprezentuje „Stop Fakin'”, czyli popis wokalnych możliwości Ab osadzony w klimatach klasycznego funku lat 70. i twórczości The Isley Brothers czy Funkadelic.
Jest klasycznie! „Stevie’s Lament”, czyli strona B, to bossa, która w zamierzeniu miała zbliżaś producenta z Ohio do Donny’ego Hathaway czy Curtisa Mayfielda. A wyszła trochę jak muzyka z marketu budowlanego. Zdarza się. Oldsklulowy klimat został jednak zachowany, warto więc sprawdzić jak Ab zrealizował mit klasycznego funka i soulu.

Robin Thicke walczy o prawa do „Blurred Lines”

Rok 2013 przyniósł Robinowi Thicke nie tylko największy przebój w jego karierze, ale również lekcję na temat tego, że wraz z wielkim sukcesem idą w parze niemałe kłopoty. Dopiero co nie dawno obrzucony został błotem przez feministyczne organizacje, które zarówno w utworze „Blurred Lines” jak i w teledysku do niego zauważyły pochwałę gwałtu (to samo zresztą było z „Take back The Night” Justina Timberlake’a). Teraz pora na problem numer dwa. Parę dni temu rodzina Marvina Gaye’a postanowiła upomnieć się o swoje należności w związku z podobieństwem „Blurred Lines” do „Got to Give It Up” Marvina. Nagrany w 1977 utwór posłużył jako źródło inspiracji do powstania przeboju Robina — sam wokalista wcale tego nigdy nie ukrywał. Nie da się również ukryć, że oba utwory mają bardzo podobne instrumentarium, nie ma tu jednak mowy ani o kradzieży melodii, ani tym bardziej sampla. Obstawiam, że kartą „oba numery brzmią podobnie” rodzina niezapomnianego pana Gaye’a nic nie ugra. Jak to się jednak mówi — niesmak pozostanie. Robinowi z pewnością przykro musi być stawać do walki z familią chyba najważniejszego muzyka w jego życiu. Co ciekawe, to nie jedyny proces o plagiat wokół „Blurred Lines”. Sprawę Thicke’owi wytoczyła również organizacja Bridgeport Music. Według nich źródłem zbyt subtelnej inspiracji było „Sexy Ways” Funkadelic. O ile sprawę z Gaye’em jeszcze rozumiem, tak tutaj to już mamy do czynienia raczej z absurdem i desperacką próbą zarobienia na cudzym sukcesie. O czym tutaj dyskutować skoro nawet sam George Clinton przyznał na twitterze, że nie ma tu mowy o żadnym plagiacie oraz że stoi po stronie Thicke’a i Pharrella? Dziwna sytuacja, ale chociaż jednak pozytywna rzecz z niej wynikła — miałem okazję napisać na misce o dwóch świetnych trackach z lat siedemdziesiątych.