Taco Hemingway
Szprycer (2017)
Asfalt Records
Lakoniczna zapowiedź po udanym koncercie na tegorocznym Openerze i mural na jednej z warszawskich kamienic – tyle wystarczyło, aby wszyscy wstrzymali oddech trzydziestego lipca, czyli w dniu premiery epki Szprycer. Jak zwykle Taco wrzucił cały materiał do sieci, udowadniając, że nadal chce, aby fani znali teksty, „jak się zna kolędy”. Oczekiwania były wielkie, bo nikt raczej nie wyobraża sobie, aby raper mógł wypaść z rozpędzonej karuzeli swojej kariery.
Chyba najczęściej pojawiającym się słowem towarzyszącym pytaniom o nową epkę było „znowu”. Znowu będzie to soundtrack na lato? Znowu będzie o Warszawie? A może znowu o pokoleniu, które „zgubiło miłość na melanżu razem z telefonem”? Wydaje się jednak, że Szprycer wszystkie te obawy rozwiewa. Co prawda zawiera w sobie zarówno zadatki na „letniaki”, a przez piosenki przewijają się nazwy modnych warszawskich miejsc, ale niełatwo wskazać jakiś jeden trop, aby trafnie określić całość epki. Materiał jest bardzo zróżnicowany i zaskakujący, nawet dla najbardziej zagorzałych fanów Taco. Kto by pomyślał, że będziemy mieli okazję usłyszeć go na autotunie czy śpiewającego? Wyobrażała sobie to chyba raczej nieliczna grupa miłośników, bo Szprycer podzielił fanów muzyka, pozostawiając u wielu z nich gorzki posmak zamiast oczekiwanej ekscytacji.
Epka zaczyna się bardzo dobrze, bo „Nostalgia” to być może jedyna piosenka, która mogłaby stać się przebojem. Mimo to do zeszłorocznego „Deszczu na betonie” jest jej daleko. „Nostalgii” słucha się dobrze — chociaż pojawia się autotune, pasuje do klimatu kawałka. Bity i śpiewny refren robią swoje, do tego teledysk, a w roli głównej sam Taco — trzy miliony wyświetleń na Youtubie w tydzień nie dziwią. Już po pierwszej piosence można stwierdzić, że raper jest na bieżąco z trendami nowej szkoły i z tym, co dzieje się za oceanem. Słychać, że inspiracją była wypadkowa z Views i More Life Drake’a. O tym, że Hemingway lubi rapera z Toronto wszyscy wiedzą. Mało kto jednak spodziewał się, że kiedykolwiek usłyszymy u Taco elementy charakterystyczne dla składów z Atlanty. „Skrrt skrrt” w wykonaniu Filipa faktycznie może wywołać zakłopotanie czy może nawet zażenowanie. Technicznie nie zawsze daje sobie radę z flow. Nie można mu zarzucić wyczucia rytmu, nie zdarza mu się wypaść z bitu. Mimo to jego flow nigdy nie było wyjątkowo elastyczne, kiedy więc słyszymy wyraźnie artykułującego każdą sylabę Filipa i trapowe bity, trudno do takiego połączenia przywyknąć.
Chociaż Taco na epce zaliczył kilka potknięć, trudno wytknąć je Rumakowi. W przeciwieństwie do Filipa on zmianę stylistyki przeszedł raczej zgrabnie i bezboleśnie. Poza Rumakiem produkcją zajęli się także Zeppy Zepp, znany z zeszłorocznego Wosku Borucci, oraz Duit. Na wyróżnienie zasługuje jednak Zepp, spod którego rąk wyszło „Chodź” — jednym może kojarzyć się z „Papierosami” Borixona, innym z „Portland” Drake’a. Poza „Nostalgią” najciekawszym utworem wyprodukowanym przez Rumaka jest „35”, które naprawdę przyprawia o dreszcze. Nie zdziwiłoby mnie usłyszenie charakterystycznego traviswskiego „Straight up” na początku. Mimo braku oczywistej linii melodycznej głos Taco, tekst i muzyka pasują do siebie jak w mało którym momencie epki. Taki poziom trzymają chyba tylko jeszcze tylko dwa inne kawałki: wspomniana „Nostalgia” oraz „Karimata”. Są tu też numery, których trudno wysłuchać w całości, na przykład „I.S.W.T” z nieciekawym tekstem i średnim podkładem.
Faktycznie Szprycer może być pewną niezręcznością w dyskografii Hemingwaya. Warto jednak spojrzeć na niego od innej strony, potraktować jako eksperyment. Filip sam kiedyś wspominał, że chciałby zasmakować różnych światów. Jak mu to wyszło? Być może to podróż wątpliwej jakości, ale moim zdaniem dobrze, że miała miejsce. Mieliśmy przynajmniej okazję przekonać się, że Filip jest prawdziwym artystą — wszechstronnym i odważnym, potrafiącym zaskoczyć nawet najbardziej zagorzałych fanów. A że oni tego nie doceniają, cóż, ich strata. Tymczasem Taco jest nie tylko narratorem, ale i głównym bohaterem tekstów, dzięki czemu częściowo obnaża siebie, raz nostalgicznie wspominając stare miłości, raz agresywnie wytykając hipokryzję swoim dawnym znajomym. Zdania mogą być podzielone, ale „Nostalgia” na pewno będzie nam towarzyszyć przez całe wakacje. A może jeszcze dłużej.
Komentarze