gucci mane
#FridayRoundup: Westside Gunn, Mulatu Astatke, Gucci Mane i inni
Jak co tydzień w cyklu #FridayRoundup dzielimy się garścią rekomendacji i odsłuchów najciekawszych premier płytowych. Na inaugurację sezonu ogórkowego dotarło kilku raperów, mistrz etiopskiego jazzu wraz ze swoją świtą i garść odrzutów Lucky’ego Daye’a. Obczajcie naszą selekcję poniżej.
Flygod Is an Awesome God 2
Westside Gunn
Griselda
Swoim ostatnim wydawnictwem – Pray for Paris, Westside Gunn zapewnił już sobie obecność w hip-hopowych podsumowaniach tego roku. Zawodnik z Buffalo nie osiada jednak na laurach i wypuszcza kolejny projekt, tym razem jest to kontynuacja wydanego rok temu Flygod Is An Awesome God. Z założenia projekt ma mieć podziemny charakter i odwoływać się do muzycznych korzeni artysty. To oczywiście oznacza brudne i boom-bapowe brzmienie, do którego przyzwyczaili nas członkowie Griselda Records. Za stronę produkcyjną odpowiadają m.in. Daringer, Sadhugold, Street Runner i Chuck Inglish. W gronie gości pojawiają się natomiast Benny The Butcher, Boldy James, Stove God Cooks i Keisha Plum. To z pewnością nie jest ostatnie słowo Westsde Gunna w tym roku – raper zapowiedział już kolejny album o nazwie Who Made the Sunshine. — Mateusz
To Know Without Knowing
Mulatu Astatke & Black Jesus Experience
Agogo
Guru ethio-jazzu Multatu Astatke po dwumiesięcznym opóźnieniu właśnie wydał swój kolejny longplay — To Know Without Knowing. Płyta, podobnie jak Cradle of Humanity z 2016 została zrealizowana wspólnie z australijskim dwunastoosobowym zespołem Black Jesus Experience, a wydała ją oficyna Agogo Records. Nowy materiał żywej legendy etiopskiej muzyki to żywy progresywny stylistyczny kolaż łączący taneczny groove z wysublimowaną improwizacją i piosenkowymi zaśpiewami. Z pewnością usatysfakcjonuje wszystkich tych, którzy cierpliwie czekali na kolejne dzieło afrykańskiego mistrza. — Kurtek
Gucci Mane Presents: So Icy Summer
Gucci Mane
1017 / Atlantic
Zapowiada się bardzo zimne lato. Po przeproszeniu się z wytwórnią Atlantic Gucci atakuje z kolejnym projektem. Gucci Mane Presents: So Icy Summer to kolekcja 24 utworów, na których oprócz gospodarza usłyszymy 21 Savage’a, Young Thuga czy Lil Baby’ego. Oprócz gości z czołówki mainstreamu, na płycie pojawiają się również wschodzące gwiazdy trapu z ekipy 1017, w tym Pooh Shiesty czy Foogian0. Czas przekonać się, czy Guwop wciąż ma talent do wyławiania prawdziwych perełek z podziemia — Adrian
Shoot for the Stars, Aim for the Moon
Pop Smoke
UMG Recordings
Wydany pod kreatywną pieczą 50 Centa pośmiertny album Pop Smoke’a pokazuje, przede wszystkim, jak duże muzyczne indywiduum straciliśmy wraz z odejściem rapera. Shoot for the Stars, Aim for the Moon, mimo tego że to album nierówny i borykający się z dużą ilością muzycznej szarej materii, odsłania dziki potencjał komercyjny, kiedy uderza w bardziej skupione, skondensowane formuły. Uwagę przykuwa przede wszystkim bardzo charakterystyczny język wyrazu rapera, łączący w sobie synkopowane kaskady werbli rodem z brytyjskiego drillu, spuściznę pimp rapu spod znaku największych hitów 50 Centa (vide: fantastyczne „Something Special”) oraz wpływy współczesnej trapowej socjety romansującej z motoryką R’n’B (choć to akurat najsłabsze momenty na krążku). Wszystko to, doprawione oczywiście wyrazistym, zapadającym w pamięć i rozpoznawalnym niemal od razu głosem oraz masą (w większości nietrafionych) gościnek, składa się na nieco chaotyczny, ale cholernie charakterny materiał. — Wojtek
Seguridad
Gaika
N.A.A.F.I
Z Gaiką wewnętrzny dialog prowadzę już od bardzo dawna. Z jednej strony jest to jeden z najoryginalniejszych gości na światowej scenie R’n’B i rapu. Transhumanistyczne, krystaliczne wokalizy zespojone nierozerwalnie z syntetycznym, psychodelicznym autotunem roztaczają narrację na euforycznych, chwilami mantrycznych pasażach czegoś, co moglibyśmy określić jako gotyckie, postclubowe neoperrero. No i konceptualnie jest to wizja absolutnie fascynująca, problem pojawia się jednak niemal zawsze na płaszczyźnie przekuwania tego ekscentrycznego języka w skondensowany, równie fascynujący twór muzyczny, co, niestety, w znamienitej większości zapewnia nam w najlepszym wypadku niedosyt. Seguridad nie stanowi w tej regule dużej rewolucji. Mimo tego że chwilami słychać dokąd zmierzał autor i co chciał określonymi zabiegami wyegzekwować, finalnie niewiele rzeczy tu uderza tak jak powinno. Gaika pozostaje zatem nadal ucieleśnionym potencjałem, który rozbija się o kawałki bliższe szkicowym demówkom niż dopracowanym kompozycjom. — Wojtek
6 R&B
Lucky Daye & Cassius Jay
Drip Gang
Na bezrybiu i rak ryba. Na inaugurację sezonu ogórkowego na serwisy streamingowe spadła dziwaczna, najpewniej nieoficjalna epka z sześcioma numerami Lucky’ego Daye’a wyprodukowanymi przez Cassiusa Jaya. Elektropopowe prostolinijne R&B przypomina trochę wczesne numery Franka Oceana. I podobnie jak tamten bootlegowy materiał, tak i to wydawnictwo spadło z rowerka równie szybko, jak na niego wsiadło. Obszernych fragmentów można wciąż posłuchać na stronie Juno Download. — Kurtek
Wszystkie wydawnictwa wyżej i pełną selekcję tegorocznych okołosoulowych premier znajdziecie na playliście poniżej.
#FridayRoundup: Mark Ronson, Prince, Nia Andrews, Quantic i inni
To był długi weekend i chwilę dłużej zajęło nam wytropienie, zebranie i opisanie piątkowych wydawnictw. Jeśli jeszcze nie mieliście okazji zajrzeć na naszą plejlistę, poniżej krótki przewodnik po zeszłotygodniowych premierach — wśród nich Mark Ronson, Nia Andrews, Quantic, Gucci Mane, Kroki, Georgia Anne Muldrow w roli beatmakerki, a jako wisienka na torcie dotychczasowy Tidalowy exclusive z archiwów Purpurowego Księcia.
Late Night Feelings
Mark Ronson
Sony
Tym razem, jeden z czołowych producentów muzyki popularnej, na swoim piątym albumie postawił wyłącznie na żeńskie głosy i jak twierdzi, jest to do tej pory jego najlepsza płyta. Late Night Feelings to 13 tanecznych, a jednocześnie emocjonalnych i smutnych piosenek, na których udzielają się choćby Miley Cyrus, Camila Cabello, Alicia Keys, Lykke Li czy Yebba. Część kawałków na pewno w tym roku już słyszeliście! — Klementyna
Originals
Prince
NPG
Monetyzacja dorobku i muzyczny elitaryzm w dniu urodzin Prince’a rozkwitły w pełnej krasie. Niektórzy pewnie stwierdzą, że wydany ekskluzywnie na Tidalu Originals, czyli zbiór oryginalnych wersji utworów podarowanych przez Księcia innym artystom (między innymi Sheila E., Kenny Rogers czy Jill Jones), jest spodziewaną kontynuacją zeszłorocznego kameralnego zbioru dem Piano & A Microphone 1983. Z jeszcze większą pewnością można by stwierdzić, że piosenki wyselekcjonowane na potrzeby Originals przez Jaya-Z i Troya Cartera (ten drugi do niedawna związany ze Spotify) przywołano z powrotem do życia w celu wywarcia wrażenia. Doskonale wyważony zestaw zapiera dech w piersiach, prezentując Prince’a w równie doskonałej formie. Słuszne posunięcie czy nadmierna eksploatacja artefaktów z Paisley Park Vault? O trafności tego kroku niech każdy osądzi w zgodzie z własnym sumieniem. — Maja Danilenko
No Place Is Safe
Nia Andrews
World Galaxy/Alpha Pup
Jeżeli szukacie schronienia przy nienachalnej i przytulnej kameralistyce, No Place Is Safe pozwoli wam przycupnąć w swoim cieniu, z dala od nieprzychylnych warunków atmosferycznych. Na pełnoprawnym debiucie ghostwriterka i chórzystka głośnych nazwisk Nia Andrews serwuje mieszankę soulu i R&B w wersji sauté. Z premedytacją stroni tu nie tylko od nowocześnie brzmiącej produkcji, ale i od gitarowych partii muzyków sesyjnych, którzy pierwotnie byli zaproszeni do współudziału. Niedoskonałość gry Nii ma służyć pełniejszemu oddaniu wrażliwych tematów poruszanych na płycie. No Place Is Safe świata nie zawojuje, ale dla chcących rozpłynąć się w subtelności być może zostanie przebojem. — Maja Danilenko
Atlantic Oscillations
Quantic
Tru Thoughts
Choć Quantic nie daje o sobie zapomnieć, jego nowy album Atlantic Oscillations wraz z trzema promującymi go od marca singlami to pierwsza stricte solowa rzecz w jego dyskografii od krążka Magnetica z 2014 roku. Long time, no see! Mimo tego u Quantica zmieniło się stosunkowo niewiele — to nadal połączenie egzotycznego lounge’u i chilloutowej elektroniki, którą cechują upbeatowa rytmika i nastrój mimowolnej melancholii. Na krążku gościnnie usłyszymy Denitię, Sly5thAve i wcześniejsze współpracowniczki producenta — Alice Russell i Nidię Gongorę. — Kurtek
VWETO II
Georgia Anne Muldrow
Mello
Georgia Anne Muldrow nie próżnuje. Po głośnym zeszłorocznym powrocie pod skrzydłami Flying Lotusa na Overload piosenkarka właśnie wypuściła kolejny krążek! W piątek światło dzienne ujrzało VWETO II — kolekcja kosmicznych instrumentalnych tracków produkcji Muldrow — followup albumu z 2011 roku. Jeśli ciekawi was, jak obdarzona niepowtarzalnym wokalem piosenarka radzi sobie jako beatmakerka, oto nadarza się okazja, by na godzinę zanurzyć się w jej świat. — Kurtek
Love Will Find a Way
Philip Bailey
UMG
Po dwóch latach pracy nad nowym materiałem, Philip Bailey powrócił ze swoim 12 albumem. Znany obok Maurice’a White’a jako lider grupy Earth, Wind & Fire, w swojej solowej karierze stawia na poszerzanie własnych muzycznych horyzontów. Nie inaczej jest w przypadku jazzowego, aczkolwiek przepełnionego soulem Love Will Find a Way. Artysta łączy na nim jazzowe tradycje z nowoczesnymi rozwiązaniami, a przy albumie współpracował zarówno z legendami takimi jak Christian McBride, Chick Corea i Steve Gadd, jak i obecnie największymi nazwiskami współczesnej sceny jazzowej. Usłyszymy tu także reinterpretacje — świetnie wypada na przykład „Once in a Lifetime” Talking Heads w utworze o tym samym tytule. — Klementyna
Controlled Chaos
Kroki
Kayax
Debiutowali w 2016 roku epką Stairs. Teraz powracają z długogrającym albumem — Kroki wydali właśnie Controlled Chaos! Druga płyta zespołu to 12 utworów, w których dominuje indie rock. Słychać również echa inspiracji soulem, rapem czy szeroko pojętą muzyką alternatywną. Członkowie zespołu przyznają, że zależało im głównie na przekazaniu emocji — w tekstach znajdziemy ich osobiste doświadczenia i refleksje. Całość tworzy rodzaj pamiętnika, niedoskonałego muzycznie, ale są to zamierzone niedoskonałości, dzięki czemu Controlled Chaos jest luźne i intymne. — Polazofia
Delusions of Grandeur
Gucci Mane
Atlantic
Gucci Mane powrócił niedawno do świadomości polskich słuchaczy za sprawą głośnego hitu Deemza, w którym udzielający się gościnnie Bedoes jako swoiste życiowe motto wykrzykuje „Trap, trap aż po grób tak jak Gucci Mane”. I w tej deklaracji wieloletniej wierności współczesnemu rapowi wydaje się trwać również sam przywoływany, gdyż jeden z najważniejszych ojców współczesnego trapu powraca z nowym długogrającym albumem. Ostatnimi czasy poziom jakościowy wydawnictw rapera wydaje się odwrotnie proporcjonalny do ich długości i najlepiej wypadają krótkie strzały, nastawione na przebojowość i wyizolowaną, chłodną produkcje. Delusion of Gradneur ze swoim niemal godzinnym runtimem wpisuję się, niestety, w tę tendencję i tam, gdzie można by doszukiwać się minimalizmu i skromnych środków wyrazu, wieje zwyczajnie nudą. A szkoda, bo przyzwoitych strzałów jest conajmniej kilka, by wymienić chociażby zaskakująco przyjemny, letni klimat w „Love Thru the Computer” z Justinem Bieberem (prawie „Kiss me thru the phone”…) czy spokojne, ale maniakalne „Human Chandelier”. Czekamy chyba, mimo wszystko, na mniej materiału a więcej przemyślanych, trapowych bangerów.— Wojtek
Moon Mood
Tuzza Globale
Tuzza Globale
Zeszłoroczny debiutancki album Tuzzy Globale to nie tylko moje ulubione wydawnictwo zeszłego roku, ale też w moim personalnym rankingu ścisła topka najlepszych okołohiphopowych rzeczy ostatniej dekady. Martwiłem się zatem niemiłosiernie o poziom przyszłych wydawnictw duetu, jednak ten wychodzi obronną ręką. Po sukcesie longplaya podejmuje kroki z rozmachem i najnowsze Moon Mood EP w całości wyprodukowane jest przez 808Mafię (tak, tą) i rezygnuje z powolnej narracji i niemal sakralnego ducha na rzecz dynamicznych, przebojowych strzałów i narkotycznej ekstrawagancji. Na zwrotkach Benito bryluje z błyskotliwym poczuciem humoru i pełną pasji ekspresją, w trakcie gdy Ricci ściąga uwagę intymnymi, nieco egzaltowanymi wersami i rozmytymi, ale chwytliwymi refrenami. EPka, choć skromna, wyraźnie nakierowuje raperów w kierunku kariery na scenach bardziej europejskich niż tylko polskich. Tuzza jest już zatem Globale, oby zatem, zgodnie z zapowiedzią, ich kariera była immortale, immotale, immortale… — Wojtek
Wszystkie wydawnictwa wyżej i pełną selekcję tegorocznych okołosoulowych premier znajdziecie na playliście poniżej.
Emeli Sandé i Gucci Mane w katastroficznym klipie do utworu Don Diablo
We wrześniu Don Diablo zaprezentował swój nowy singiel „Survive”, w którym gościnnie wystąpili Emeli Sandé i Gucci Mane. Kawałek wyróżnia się kompozycyjnie swoją oryginalnością, a do tanecznego house’owego bitu, soulową cegiełkę dodała Sande, a rapową — Mane. Miesiąc po premierze kawałka ukazał się klip. Katastroficzny, futurystyczny obrazek przedstawia głównych bohaterów, jako przetrwańców świata. Sprawdźcie poniżej efekt holendersko-brytyjsko-amerykańskiej współpracy.
Odsłuch: Gucci Mane El Gato: The Human Glacier
Gucci Mane nie zwalnia tempa. Jeszcze na dobre Mr. Davis nie zagościł w naszych odtwarzaczach, a tuż przed świętami, bo w piątek premierę miał jego nowy krążek — El Gato: The Human Glacier. Wydawnictwo zawiera 11 tracków i w całości zostało wyprodukowane przez Southside’a, więc można się spodziewać klasycznego trapowego brzmienia, tak samo jak w przypadku poprzednich płyt Gucciego.
Recenzja: Gucci Mane „Mr. Davis”
Gucci Mane
Mr. Davis (2017)
GUWOP / 1017 / Atlantic
8 lat temu miała miejsce premiera płyty The State vs. Radric Davis. Chociaż niewiele osób o tym pamięta, zarówno media muzyczne, jak i słuchacze wróżyli Gucciemu platynę w pierwszym tygodniu. Tak, założyciel 1017 Brick Squadu wydawał się wtedy najgorętszym nazwiskiem w grze. Po upływie niemal dekady pełnej wzlotów i upadków, Gucci Mane zapragnął skapitalizować całą popularność i szum, które zaskarbił sobie od czasu odzyskania wolności, aby powrócić na top, nie tylko ulic i klubów ze striptizem, ale także mainstreamu. O ile lata temu przyszło mu to bardzo naturalnie, o tyle teraz wymagało to pewnego wysiłku. Jak zatem prezentuje się jedenasty już album (nie wspominając o dziesiątkach mixtape’ów) w karierze rapera?
Wszelkie nadzieje fanów dotyczące tego projektu miały jeden wspólny mianownik: chęć usłyszenia swoistej autobiografii artysty, którego życie zdaje się być idealnym scenariuszem na film. Taki ton nadaje otwierające płytę “Work in Progress”, wyprodukowane przez Murdę Beatza („Murda on the beats so it’s not nice!”). Mroczny i klimatyczny podkład przypomina swoim brzmieniem trapową pozytywkę, stanowiąc idealne tło dla nostalgicznych linijek Gucciego. Raper otwarcie opowiada o swojej rodzinie, kolegach z branży, którzy odeszli i o trudnej młodości. Nie brak tu uszczypliwości w stylu: “I had an artist that I treated like my own son / Gave him the shirt off my back and my own gun”, które nawiązują do wciąż świeżych konfliktów w karierze autora. Kolejne “Back On” to powrót do sprawdzonej formuły Gucci & Zaytoven, dzięki czemu kawałek tak bardzo przypomina takie perełki jak “Bricks” czy “Pillz”. Zwrotów ku utartym schematom jest jednak więcej — “I Get The Bag” z gościnnym udziałem Migos to w pewnym sensie kopia “Slippery” z ostatniego krążka tria z Atlanty — podczas gdy “Tone it Down” to po prostu radio-friendly singiel, oparty na piszczałkach z (i tak już przeciętnego) “Portland” Drake’a.
Na Mr. Davis naprawdę udane i angażujące numery giną w natłoku “średniawek” brzmiących jak muzyczne kompromisy. Zarówno “Enormous” z Ty Dolla $ignem, jak i “Curve” z The Weekndem ukazują pewną naiwność, która kazała Gucciemu wierzyć, że śpiewany refren wystarczy do zrobienia hitu. Przesyt gości jest niestety widoczny na każdym kroku. Fatalny występ Big Seana na pokracznym “Changed” pełen jest linijek pokroju “And now I’m not a pet, I’m a vet, bitch please”, a A$AP Rocky na “Jumped Out The Whip” brzmi jeszcze bardziej apatycznie niż na Cozy Tapes Vol. 2: Too Cozy. Nic jednak nie przebije “Money Make Ya Handsome”, które z pewnością jest najsłabszym utworem na całym albumie. Ten muzyczny eksperyment zdaje się podążać szlakiem wytyczonym przez “Nothin On Ya” z Trap God 2, jednak nadmiar zawodzenia i monotonnej litanii w auto-tune wywołuje jedynie śmiech i swoistą konfuzję.
Z drugiej strony, na albumie znajdziemy bangery pokroju “Stunting Ain’t Nuthin” na mocarnym bicie Mike Will Made It i z doskonałymi gościnnymi występami Swae Lee i Young Dolpha, którzy zjedli ten utwór. Podobnie sytuacja ma się z “Lil Story”, w którym Gucci Mane i Schoolboy Q wymieniają linijki na morderczym podkładzie Southside’a. Nie zawiódł również Honorable C.N.O.T.E., producent bardzo solidnego “Members Only”, będącego jednym z najlepszych solowych momentów Gucciego na Mr. Davis. Nie brak tu klasycznego blichtru i splendoru: “My car was shipped from Germany / My clothes was shipped from Italy / Niggas envious they ridiculed and belittled me / I was too generous, now I have no sympathy”. Poważne i osobiste akcenty pojawiają się znowu na zamykających płytę “Miss My Woe” ku pamięci Shawty’ego Lo, Slima Dunkina i Bankrolla Fresha, oraz “Made It Outro” wieńczącym nie tylko album, lecz pewien etap w życiu Gucciego.
Mr. Davis to ostateczny dowód na to, że Gucci Mane nie będzie nigdy w pełni mainstreamowym raperem. Próba stworzenia bardziej przyjaznego szerszemu gronu słuchaczy albumu skutkuje bezbarwnym, powielonym i nudnym brzmieniem, które nijak nie oddaje prawdziwego charakteru artysty. Ten przebija się w poszczególnych utworach, będąc jednak mniejszością wobec natłoku wymuszonych pseudohitów, które nie zadowolą ani dotychczasowych miłośników twórczości Gucciego, ani nowych fanów.
Adrian
Nowy teledysk: Gucci Mane „Back On”
Gucci Mane nie zwalnia tempa i prezentuje nowy teledysk promujący jego najnowszy album Mr. Davis. „Back On” to już czwarty klip z wydawnictwa, które zadebiutowało na drugim miejscu notowania Billboard Top 200 Album ze sprzedażą na poziomie 70 tyś. egzemplarzy. Możemy w nim zobaczyć kulisy europejskich wojaży rapera, który zdaje się być w szczytowej formie. Guwop zdążył już nawet zapowiedzieć kolejny krążek, który ma nosić tytuł El Gato the Human Glacier. Póki co, data jego premiery nie jest znana. Założyciel Bricksquadu kilka tygodni temu przyznał, że nadchodzący rok będzie dla niego pracowitym okresem, gdyż zamierza wydawać nowy mixtape każdego dnia. Trzymamy za słowo!
#FridayRoundUp: Wu-Tang Clan, dvsn, Gucci Mane, Kuba Knap i inni
Po ubiegłotygodniowym nawale muzycznych premier, tym razem jest nieco spokojniej, co wcale nie oznacza, że nie będziemy mieli czego słuchać. Nowe krążki od Wu-tang Clanu, dvsn, Gucci Mane’a, Lapaluxa czy Kuby Knapa to pozycje, którym zdecydowanie warto dać szanse. Być może nawet zagoszczą w naszych głośnikach na dłużej.
The Saga Continues
Wu-Tang Clan
Entertainment One Music
Producentem wykonawczym nowej płyty Wu-Tang Clanu miał być Ghostface Killah, ale nic z tego nie wyszło i w zapowiedziach podano informację, że za całokształt najnowszego dzieła Wu odpowiadać będą RZA i niemalże od początku związany z ekipą Wu producent i DJ Allah Mathematics. Mam nadzieję, że tym razem chłopaki się postarają, bo ich ostatnie dokonania, lekko mówiąc, nie były zadowalające. Single z gościnnymi występami Redmana dobrze wróżą. Zobaczymy jak z resztą krążka. — Dill
Morning After
dvsn
OVO Sound/Warner Bros.
Po świetnym Sept. 5th pora na drugi album od prawdziwych mistrzów współczesnego R&B. Morning After inspirowany niekomercyjnym kinem zagranicznym (w stosunku do USA oczywiście), tym razem uchylić ma wnieść trochę światła do mrocznego klimatu, w jakim obracał się duet przy okazji pierwszego albumu. Single prezentują wysoki poziom, czekamy jeszcze na premierę krótkiego filmu, który powinien pojawić się lada moment. Mimo ogromnej ilości nowego R&B, duszny, łóżkowy styl grany przez obu panów ma się dobrze jak nigdy. — Richie Nixon
Mr. Davis
Gucci Mane
Atlantic Records
W trakcie kilkunastu lat swojej muzycznej kariery Radric Davis a.k.a. Gucci Mane osiągnął prawie wszystko. Niezliczona ilość mixtejpów i albumów, dziesiątki wypromowanych artystów i kawał hip-hopowej historii świadczą nie tylko o etyce pracy, lecz przede wszystkim o klasie talentu. Patrząc na tracklistę Mr. Davis można odnieść wrażenie, że będzie to najbardziej mainstreamowe i pełne rozmachu wydawnictwo Guwopa od czasu pamiętnego The State vs. Radric Davis. Usłyszymy tu takich artystów jak Migos, Slim Jxmmi, Big Sean, Nicki Minaj, ASAP Rocky czy Schoolboy Q (który nie sobie równych jeśli chodzi o występy na trapowych bitach). Z jednej strony wygląda to imponująco, a z drugiej budzi oczywistą obawę pdt. “co za dużo to niezdrowo”. Podobnie sytuacja ma się z listą producentów, wśród których nie mogło zabraknąć Zaytovena, Honorable C.N.O.T.E., Mike’a Will Made It, Southside’a czy TM88. Single “I Get the Bag”, “Curve” i “Tone It Down” wskazują no to, że brzmienie albumu jest dopasowane do obecnych trendów, co wcale nie umniejsza ich jakości. Nadzieje na coś nowego budzi za to sam tytuł — być może jedenasty longplay w karierze Gucciego będzie jego najbardziej osobistym i szczerym wydawnictwem. Pewne jest natomiast to, że szykuje się naprawdę zimny październik. Burr! — Adrian
Najlepsze wyjście
Kuba Knap
Hemp Rec.
Ostatnio w życiu Kuby Knapa zaszło wiele zmian. Zaskoczeniem było przejście z Alkopoligamii do Hemp Records. Sam Kuba zmianę wytwórni uzasadnił inną wizją muzyki, a Stasiak plotki o rzekomym konflikcie między ekipą Alko a Knapem rozwiał wspólnym zdjęciem z komentarzem „Między nami spoko”. Zmienił się również sam raper, postanowił pozbyć się wizerunku beja, miłośnika Perły, stawiając tym samym na trzeźwość. Ma to oczywiście przełożenie na muzykę. Nowy album Knapa zatytułowany Najlepsze wyjście to już nie tylko seria przemyśleń o imprezach i życiu lekkoducha. Sam Kuba w wywiadach zapowiadał, iż możemy spodziewać się dawki refleksji i innego spojrzenia na świat. Jak na razie wydawnictwo zapowiadają dwa single, których klipy zostały zrealizowane w słonecznej Barcelonie, „Zawsze przed” wyprodukowane przez Returnersów oraz „Opowieści zza baru kontuaru”, do którego bit stworzył Szogun. — Polazofia
The End of Industry
Lapalux
Brainfeeder
Całkiem niedawno dostaliśmy świetny, trzeci długogrający album Lapaluxa, zatytułowany Ruinism, a tymczasem artysta obdarowuje nas kolejnym wydawnictwem. Nowa epka swoim brzmieniem przypominać ma obecny zautomatyzowany świat. Zawarte tam dźwięki są po części samoczynnie modulujące się, a dodana przez producenta ludzka estetyka pokazać ma, że człowiek nadal potrzebny jest w procesie tworzenia i manipulacji. Zapowiada się więc na prawdziwy dźwiękowy pojedynek maszyn i ludzi. — efdote
Adia
Lyrica Anderson
Emire
Lyrica Anderson nie ustaje w staraniach, by podbić plejlisty stacji radiowych i gusta słuchaczy — wydana dzisiaj Adia promowana przez singiel „Don’t Take It Personal” to już drugi w tym roku longplay piosenkarki obecnej na scenie już od kilkunastu lat, wcześniej jako songwriterki, a od debiutu w 2013 roku przede wszystkim piosenkarki. Na nowym albumie usłyszymy 15 nowych numerów utrzymanych gdzieś między radiowym obliczem R&B a jego nowofalową okołotrapową odsłoną. Wśród gości Ty Dolla $ign i Chris Brown. — Kurtek
Nowy utwór: Gucci Mane feat. The Weeknd „Curve”
Nowy teledysk: Selena Gomez feat. Gucci Mane „Fetish”
Stojący w pełnym słońcu domek na przedmieściach, rozbite auto (wygląda znajomo?), uliczka i słaniająca się na nogach w ohydnej żółtej sukience Selena. Dziwne płyny, pomidory i brud, zjadanie mydła, rozgniatanie szminki i walenie siatkami w ściany, oto co po chwili dostajemy. Raper Gucci Mane pojawia się na chwilę i zaraz znika, a całość kończy się tańcem…w mrożonkach.
Dziwaczny teledysk do dość mdławej piosenki z irytującymi, elektronicznymi wstawkami w tle tylko pozornie wydaje się być bezsensowny. Jak głosi jedna z fanowskich teorii, wideoklip ilustruje przemoc i ucieczkę z toksycznego związku, a dom Sel ma być metaforą jej zniszczonej duszy. Zapewne bulwarowa prasa zaraz zacznie się dopatrywać aluzji do jej związku z Biebsem.
NAV i Metro Boomin prezentują okładkę oraz tracklistę wspólnego albumu
Od gościnnego występu Nava na ostatnim projekcie Travisa Scotta minął niespełna rok, a młody zawodnik z Kanady zdążył zgromadzić w tym czasie całkiem pokaźną grupę fanów. Zdążył również wydać debiutancki longplay, a także przygotować wspólny materiał z jednym z najbardziej rozchwytywanych producentów w grze. Metro Boomin, bo o nim mowa, też nie próżnował, wystarczy przypomnieć chociażby majowe DropTopWop z Guccim czy „No Complaints” z Offsetem i Drake’em. Panowie wykorzystują więc swoje pięć minut i prezentują okładkę oraz tracklistę Perfect Timing. Na albumie znajdzie się 14 utworów, na których gospodarzom towarzyszyć będą m.in. wspomniani wcześniej Gucci i Offset, Lil Uzi Vert, Playboi Carti, 21 Savage i Belly. Od kilku dni sprawdzić można również utwór zatytułowany „Call Me”. Premiera już w najbliższy piątek. Oby czas okazał się jak najbardziej odpowiedni. Pod spodem pełna lista utworów.